Als ik diep in mijn geheugen graaf, zie ik in de tuin van mijn ouderlijk huis een sneeuwpop staan. Een peen als neus, het petje van mijn vader op zijn kop. Het hoorde erbij, elke kerst weer. Net zoals schaatsen op de dichtgevroren singel, waar de eenden een eigen wak hadden. Daar mocht je niet te dicht bij komen.
Verkleumd kwam je thuis, waar moeder de warme chocolademelk klaar had staan. De volgende dag ging je weer en de dag daarna en daarna. Er kwam geen einde aan. Toch is dat gebeurd, ergens ongemerkt is het ijs gaan smelten en smelten. Tot het water besloot nooit meer te bevriezen en schaatsen tot het verleden behoorde.
Hoe ik ook in mijn geheugen graaf, dat moment kan ik me niet herinneren. Het is te geleidelijk gegaan en te geruisloos. En nu het regent met kerst en ik niet meer verkleumd thuiskom, staat de chocolademelk ook niet meer klaar. Dat mis ik nog het meest.
Doorkijkjes 
Leuk!!!
LikeLike