Met deze woorden opent Willem Alexander zijn videoboodschap aan het Nederlandse volk. Naast hem op de bank Máxima, van de dochters geen spoor. Behalve spijt in het hart blijkt hij ook pijn te hebben. Waar zegt hij er niet bij. Ik vind het sneu voor de man, maar eigenlijk is dit niet wat ik van hem horen wil.
Ik wil horen dat het hem spijt dat hij zo egoïstisch is geweest om, ondanks de coronabeperkingen, gewoon op vakantie te gaan. Dat hij snapt dat hij ons, gewone stervelingen, daarmee geschoffeerd heeft. Dat, terwijl duizenden Nederlanders in de financiële problemen zitten door de pandemie, hij van onze belastingcenten in Griekenland aan de ouzo is gegaan en dat hij dat NOOIT, maar dan ook NOOIT had mogen doen. Ik wil schaamte zien, schuldgevoel en emotie, met liefst een traan op de wang. Door het stof moet hij gaan, op zijn knieën smeken om weer in genade aangenomen te worden.
Niets van dat al. Als een slechte acteur leest hij koude, nietszeggende woorden voor, geschreven door Rutte vermoed ik. Máxima zit er stijfjes bij en weet niet zo goed waar ze kijken moet, naar ons of naar haar echtgenoot. Ook bij haar geen schaamte, geen traan.
Jammer dat ze ons deze wanvertoning niet bespaard hebben door lekker in Griekenland te blijven. Ik heb mijn hoop nu gevestigd op hun volgende vakantie: met de hele familie skiën in Lech.
Doorkijkjes 