Pech

Drie maanden lang heb ik het op kracht en optimisme gered. Twee keer heb ik geschreven over de pech die me getroffen heeft: Dronken & Rollator. Maar altijd omfloerst, nooit recht voor z’n raap. Ik wil hier niet zeuren, niet klagen. Ik wil sterk zijn en mijn tegenslag moedig dragen, met af en toe een traan. Drie maanden lang ging dat goed, tot afgelopen vrijdag.

Toen stelde de optometrist van Visio me de simpele vraag: hoe is het nu met jou? Ze was de eerste oogprofessional die ik de afgelopen tijd ben tegengekomen die me deze vraag stelde. In mij brak een dijk door en eindeloze golven van tranen kwamen vrij. Alsof ze lagen te wachten op iemand die niet alleen naar mijn oog keek, maar ook de mens achter het oog zag. Mij zag. Iets wat ik node mis bij de medische oogprofessionals.

Het liefst wil ik mijn pech buiten mijn blog houden, want dit blog is bedoeld voor leuk, licht en amusant. Maar daarmee doe ik mezelf tekort weet ik nu. Schrijven over leuke dingen begint me steeds moeilijker te vallen. Dus vooruit met die geit: ik heb een bloeding in mijn netvlies gehad, met als gevolg dat ik in één oog nog 60% zicht heb en een vervormd beeld. Als behandeling krijg ik maandelijks een injectie in mijn oog. Mijn goede zicht krijg ik nooit meer terug, maar de vervorming zal hopelijk wat minder worden.

Zo dat is eruit, ook deze dijk is geslecht. Vanaf nu is mijn blog bedoeld voor leuk, licht, amusant èn verdrietig.