In de boomgaard naast ons huis staat sinds kort een paard. Eigenlijk twee paarden, maar de tweede wou niet op de foto. Ze lopen te grazen, slaan op de vlucht voor elke langslopende dorpsbewoner of liggen te rusten. Deze, de Grijze vanwege zijn dek, kruipt het liefst zo dicht mogelijk tegen ons hek aan, recht tegenover de keukendeur.
Ik ben gewend Benthe om me heen te hebben, een middenmaatje hond. Een paard zo dichtbij is andere koek. Wat is zo’n beest dan opeens ontzettend groot, een zetje tegen het hek en hij staat in de keuken. Weg avondeten. Weg baasje van Benthe.
Benthe, een stuk stoerder dan ik, trekt zich nergens iets van aan. Hij blaft eens tegen Grijze, snuffelt aan zijn neus en gaat er gezellig bij liggen. Tot het etenstijd is, dan komt Benthe binnen, vertrekt Grijze naar de stal en haalt het baasje opgelucht adem.
Doorkijkjes 