Benthe en ik lopen over het pad midden door de weilanden als ons een vrouw in een rode jas tegemoet komt. Om haar heen dartelt een te dik hondje op te korte pootjes. Benthe ziet het hondje wel zitten en daagt hem uit te spelen. De vrouw vraagt of ik naar Loppersum loop. Nee. Loopt u dan naar Zeerijp? Nee, ook niet. Ik loop tot die hoek daar en dan weer terug.
Ze vraagt of ze mee mag lopen. Althans dat denk ik, want haar woorden stromen zo snel als een beekje in een Zwitserse alpenweide in het voorjaar als de sneeuw hogerop smelt. Al murmelend vergezelt ze me naar de hoek. Ondertussen vraag ik me af hoe ik weer van haar af kom.
Bob, haar hondje, biedt uitkomst. Moe van het spelen met Benthe, die met zijn lange poten niet bij te houden is, loopt het beestje hijgend vlak achter mijn hielen. Ik vermoed dat hij even rust zoekt, rust van zijn ratelende baasje. Dat zint de vrouw niet, ze blijft stilstaan, roept Bob bij zich en loopt terug. Met dank aan Bob loop ik in stilte naar de hoek en stiekem nog een stukje verder.
Doorkijkjes 