Tag: Zomervakantie

Weer thuis

~ Ingrid Verbeek ~ Plaats een reactie

bindweed-1490136_1920Op vakantie gaan vraagt veel voorbereiding, maar thuis komen mag er ook wezen. Eerst de lieve briefjes lezen die de oppassers hebben achtergelaten. Dan de post doorkijken, maar de belastingenveloppen negeren. Ondertussen de poes knuffelen, want die heeft ons ontzettend gemist, zegt ie. De ramen tegen elkaar openzetten, om de warmte eruit te laten en pas daarna is de tuin aan de beurt. Dat is altijd even spannend, want de tuin groeit door ook als we er niet zijn. Gelukkig heeft de buurman het gras gemaaid, maar de winde en het kleefkruid zijn uit de ban gesprongen. Er dan moet er ook nog gegeten worden en vroeg naar bed gegaan, want we hebben veel kilometers gemaakt.

Kortom, de vakantie zit erop, het werk kan weer beginnen.

Tiende en laatste deel in de serie Zomer in Zwitserland

Jeugdherinneringen

~ Ingrid Verbeek ~ Plaats een reactie

We hebben de rust van de Alpen verruild voor de drukte van de grote stad. Uitgerekend op de warmste dag van het jaar zijn we naar Genève verkast. Het weer laat zich niet plannen (’s nachts volgde een knetterend onweer), maar onze logeeradressen wel. Genève is de stad waar huisgenoot M. een aantal jeugdjaren heeft liggen, en wij zijn benieuwd hoe het de stad sindsdien vergaan is.

geneva-670479_1920
Jet d’eau van Genève

Een dagje rondtoeren leert ons dat er veel veranderd en vooral veel bijgebouwd is. Dat krijg je als je jeugdjaren ondertussen grijze haren hebben gekregen. Het ouderlijk huis is verdwenen, een appartementencomplex ervoor in de plaats gekomen. Gelukkig zijn er nog wel wat kruip-door-sluip-door weggetjes overgebleven, die dierbare jeugdherinneringen oproepen. Vooruitgang met behoud van oude details is iets om te koesteren.

Deel negen in de serie Zomer in Zwitserland 

Agendaloos

~ Ingrid Verbeek ~ 1 reactie

Onze vakantiedagen vullen zichzelf, we hebben niets gepland. Lezen, wandelen, boodschappen doen, een stadje bezoeken, met de kabelbaan de berg op, het is maar hoe onze pet staat. Wat een verschil met thuis. Daar moet vaak overlegd worden, wie geeft de kat eten, hoe laat ben jij thuis, hoe ziet jouw week eruit, ik ben er morgen niet hoor, wie laat de hond uit (toen hij er nog was 😕). Thuis hebben we allebei onze eigen pet op, op vakantie kunnen we het met één af.

agenda-3489747_1920De dagen glijden voorbij en het uitzicht op de besneeuwde bergtoppen verveeld geen moment. Heerlijk om een tijdje zo te leven, ook al weet ik dat het vooral zo heerlijk is omdat het straks weer voorbij is. Thuis, waar de agenda zich vanzelf weer vult.

Deel acht in de serie Zomer in Zwitserland 

Matterhorn

~ Ingrid Verbeek ~ 1 reactie

Een berg is een berg is een berg. Behalve als het de Matterhorn is. Dan is het de meeste gefotografeerde berg ter wereld. Reden genoeg om hem te gaan bekijken. Dus vroeg opgestaan, stukje gelopen, stukje met de auto, stukje met de trein, stukje door Zermatt gewandeld. Dat laatste viel niet mee, want in Zermatt ben je nooit alleen. Uit de hele wereld komen mensen om de berg te fotograferen en toevallig waren ze er vandaag ook. Had voor mij niet gehoeven, maar wat doe je eraan.

20180627_091004

Dit is hem dan, de Matterhorn. Als bewijs dat ik de foto zelf gemaakt hebt, is nog net een stukje van mijn vinger te zien. Was hij de moeite van het bekijken waard? Ach, een berg blijft een berg blijft een berg, ook als het de meest gefotografeerde is. Maar ik kan nu wel zeggen dat ik er geweest ben, en dat is ook wat waard.

Deel zeven in de serie Zomer in Zwitserland

Waar is Loekie?

~ Ingrid Verbeek ~ Plaats een reactie

In het dorp waar ik woon hebben we een Dorpsapp. Bij calamiteiten (een weggewaaide trampoline, een versperde weg of een verdwenen echtgenoot) informeren we elkaar via de App. Daardoor weet ik, ook nu ik niet op dorp ben, dat poes Loekie gezocht wordt. Hij (of zij, dat weet je bij poezen nooit helemaal zeker) is al een week weg. Voor een poezeneigenaar is het een drama als je troetelhuisgenoot weg is. De onzekerheid, de schrikbeelden die je probeert weg te duwen, de relativering “ach het is maar een poes” en de hoop dat ie opeens weer verontwaardigd mekkerend (“ik was jullie kwijt“) aan komt lopen, wisselen elkaar af. Een week duurt dan lang, erg lang.

IMG-20180625-WA0000

Daarom doe ik hierbij een oproep aan poes Loekie. Lieve Loekie, je grote baasjes missen je en je kleine baasjes ook. Het spijt M. heel erg dat hij je in je staart geknepen heeft. Dat was niet zijn bedoeling, maar hij verloor zijn evenwicht en jouw staart was het dichtsbijst. E. belooft dat je vanaf nu elke avond vers vlees krijgt in plaats van laffe brokjes. Als je verder nog wensen heb, laat het me weten dan geef ik ze door.

Kan ik je baasjes zeggen dat je eraan komt?

Deel zes in de serie Zomer in Zwitserland